Francesca Woodman

"I believe in the non-existence of the past,
in the death of the future,
and the infinite possibilities of the present"

J.G., Ballard.

Housewife

-Non o vas crer, Susan, pero houbo un tempo no que quixen ser farmacéutica. O que pasa é que agora non sei se é verdade ou o soñei... Qué cabeza a miña, eh?

Sóc una arna

Il·lustració: la meva germana

"Sóc una arna, una minúscula arna miserable. Vull sortir fora, a la tenebra. No feu soroll, fa mal. Sóc una arna, una veu, un pensament relatat en instants, una ex-vida" Salvador Espriu

Bruno Bettelheim e as "nais neveira"

Na sala de espera da consulta do Dr.Bruno Bettelheim, dúas mulleres se miran. Unha non sabemos cómo se chama, chamaremola polo tanto sra. X, a outra é Lorraino Roberts, estadounidense, nai dun fillo con autismo. A sra. X comeza a conversa.

-Ah, é vostede outra desas nais neveira?
-A qué se refire?
-É que non o sabe? Iso é o que somos.


Durante prácticamente 3 décadas o discurso dominante dentro das explicacións dos trastornos do espectro autista baseábase na psicoanálise, nomeadamente, na teoría das "nais neveira" de Bruno Bettelheim. Segundo o autor, o citado trastorno sería debido a que as nais, a raíz dunha incompetencia na maternidade consecuencia de problemas na infancia, decátandose "de que su deseo es que sus hijos no existan, se espantan tanto de sus propias inclinaciones que inhiben toda espontaneidad y sentimiento en su trato con los pequeños” (B.B., La fortaleza vacía, 1967). Deste xeito, moit*s dest*s nen*s foron separad*s das súas"perxudiciais" nais e internad*s en escolas de "curación" mentras elas eran sometidas a terapias que buscaban a xénese deste mala influencia. O paradoxal é que a estas nais se lles quitaba a posibilidades de ser todo aquilo para o que foran educadas, isto é, nais tradicionais, polo que finalmente se lles baleirou a vida ao despoxala de todo senso e valor, de toda capacidade de autosuficiencia e competencia.


Pero voltemos ao diálogo. Non dixo "o q pretenden q sexamos", nin sekera "o q din q somos" senón "O que somos". A certeza dunha subxectividade (re)construida a partir dun discurso sen saída, sen posibilidade de escape: a asunción dunha culpa e polo tanto a delegación nunha autoridade. Sen voz, sen decisión, sen liberdade, sen nada. A Psicoloxía, aínda que miremos para outro lado, produce discursos de poder con intención de regulación e de control... Benvido, sr. Foucault!


A reportaxe: http://www.tu.tv/videos/estoy-junto-a-ti-la-noche-temetica#

1984 (George Orwell)

"Baixo as pólas estendidas do castiñeiro,
eu vendínche e tí vendíchesme..."

"Que el yo no soy yo" Agustín García Calvo

"La Ciencia está para confirmar la fe en la Realidad y, por tanto, para que estemos seguros de que no hay nada más que hacer que lo que ya está hecho. Lo que todos los días os predica la televisión, sobre todo, mostrándoos que no puede suceder nada más que lo que ha sucedido. Todos los días, por si entra alguna duda, que no hay nada que hacer"


En Antipsychologicum, el papel de la psicología académica: de mito científico a mercenaria del sistema.

O desencanto. Segunda parte.

"Compro el periódico y leo sin asombro
que ayer he muerto"

L.M.Panero

O desencanto. Parte primeira.

"Disque d*s supervivintes que voltaban -e voltan- dos campos, non tiñan nada que contar, que canto máis auténtica era a súa testemuña, menos trataban de comunicar o que viviran. Como si el*s foran *s primeir*s asaltad*s pola dúbida sobre a realidade do que lles sucedera, de ter confundido, por azar, un pesadelo con un acontecemento real. Sabía -e saben- que en Auschwitz o en Omarska non se fixeran 'máis sabi*s, ou máis profund*s, nin mellores, máis human*s ou máis benevolentes en relación ao home', e que moi ao contrario sairan de alí espid*s, baleir*s, desorientad*s. E non tiñan ganas de falar diso. Salvando as distancias, esta sensación de sospeita fronte á propia testemuña tamén é válida, nalgunha medida, para nós. Semella coma se nada do que temos vivido nestes anos nos dera autoridade para falar"


Agamben, G. (1996) Medios sin fin. Notas sobre política.

*** PATHOS ***

Quen cambia os termos, declara a guerra, lin nalgún libro. Quen intentando facer un discurso pretendidamente revolucionario segue mantendo a terminoloxía da forza contra a que loita, fracasa de antemán. Os discursos non son inocentes, non. Pero, ¿cómo crear nomenclatura nova, cómo facelo? É coma se de súpeto alguén nos dixera que a mesma palabra chuvia suxire unha xerarquía, unha maneira autoritaria de entender o mundo. ¡Teríamos que sinala co dedo cando acontecese! ¡Ou lle chamaríamos “ese auga que cae do ceo”! Creo que iso se entende ben a primeira vez que escoitas que alguén chama ás enfermidades malestares ou aos trastornos dores. ¡E o cambia todo! E pasamos a falar de alienación, liberdade, loita, etc. Se mudan os significados e se resignifican as palabras, nun baile que vai máis alá do xogo de nomenclaturas para chegar desenmascarar esa suposta asepsia e cientificidade, ese halo de Verdade, con V maiúscula, con V de Victoria... ¡Nas outras voces, nas ignoradas, escoitaremos as novas palabras! ¿Seremos quen de oilas?

A Vida ven sendo secuestrada polo tanxible, o obvio; o máis mecánico, básico e incluso ordinario.


...unha case morte.