O desencanto. Parte primeira.

"Disque d*s supervivintes que voltaban -e voltan- dos campos, non tiñan nada que contar, que canto máis auténtica era a súa testemuña, menos trataban de comunicar o que viviran. Como si el*s foran *s primeir*s asaltad*s pola dúbida sobre a realidade do que lles sucedera, de ter confundido, por azar, un pesadelo con un acontecemento real. Sabía -e saben- que en Auschwitz o en Omarska non se fixeran 'máis sabi*s, ou máis profund*s, nin mellores, máis human*s ou máis benevolentes en relación ao home', e que moi ao contrario sairan de alí espid*s, baleir*s, desorientad*s. E non tiñan ganas de falar diso. Salvando as distancias, esta sensación de sospeita fronte á propia testemuña tamén é válida, nalgunha medida, para nós. Semella coma se nada do que temos vivido nestes anos nos dera autoridade para falar"


Agamben, G. (1996) Medios sin fin. Notas sobre política.